Termin „opadająca stopa” odnosi się do stanu, w którym nie jest możliwe pełne czynne zgięcie grzbietowe stopy z powodu niedowładu lub porażenia mięśni grupy przedniej podudzia. Widoczne opadanie stopy podczas chodzenia prowadzi do kompensacji ruchowych, które wpływają negatywnie na wzorzec chodu i jakość życia. Przyczynę stopy opadającej stanowi uszkodzenie obwodowych włókien nerwowych zaopatrujących grupę mięśni zginających grzbietowo stopę. Najczęściej dochodzi do urazu nerwu strzałkowego lub ucisku korzenia rdzeniowego w przebiegu rwy kulszowej. Opadająca stopa może stanowić również powikłanie patologii zlokalizowanych w centralnym układzie nerwowym. Leczenie uzależnione jest od poziomu i stopnia uszkodzenia włókien nerwowych. W przypadku braku nadziei na powrót funkcji nerwu rozważa się wykonanie zabiegu operacyjnego polegającego na transferze określonych ścięgien mięśni.

Najczęstszą przyczyną bólu pięty jest zapalenie rozcięgna podeszwowego. Rozcięgno podeszwowe, zwane również rozcięgnem piętowym, zbudowane jest z tkanki łącznej włóknistej i jego głównym zadaniem jest bierna stabilizacja łuku podłużnego stopy. Rozcięgno przyczepia się na dolnej części guza kości piętowej, biegnie stroną podeszwową trzema pasmami (przyśrodkowym, centralnym i bocznym) i kończy się na paliczkach bliższych wszystkich palców stopy. Podczas każdego kroku łuk podłużny obniża się, a rozcięgno podeszwowe ulega napięciu, uczestnicząc w amortyzacji obciążeń. Rozcięgno jako część taśmy powięziowej jest odpowiedzialne także za przeniesienie siły ze ścięgna Achillesa na przodostopie w momencie uniesienia pięty i wybicia z palucha.

Zapalenie rozcięgna podeszwowego wywołuje dolegliwości bólowe podeszwowej strony pięty utrudniające swobodny chód. Obecnie uważa się, że widoczne na zdjęciach rentgenowskich ostrogi piętowe nie stanowią pierwotnej przyczyny bólu pięty i ich obecność jest niezależna od zapalenia rozcięgna. Leczenie zapalenia rozcięgna podeszwowego polega głównie na odpoczynku, odpowiednio ukierunkowanej rehabilitacji oraz noszeniu wkładek ortopedycznych odciążających rozcięgno. Zabieg operacyjny jest ostatecznością i wykonuje się go w przypadku braku powodzenia leczenia zachowawczego.

Skręcenia należą do najczęstszych urazów stawu skokowego. Uszkodzeniu ulega aparat torebkowo-więzadłowy stawu, a w większości przypadków dochodzi również do towarzyszących uszkodzeń w obrębie chrząstki stawowej, ścięgien mięśni czy do złamań kostek. Najczęściej uszkodzenia te są na tyle nieduże, że podlegają samoistnemu wygojeniu.

Skręcenia stawu skokowego często zdarzają się u sportowców uprawiających dyscypliny takie jak: koszykówka, siatkówka, piłka nożna czy gimnastyka. Uraz kostki może także wystąpić podczas zwykłego spaceru w wyniku złego postawienia stopy na nierównym podłożu. W przypadku nawet niegroźnie wyglądającego skręcenia stawu skokowego warto zadbać o właściwą diagnostykę oraz leczenie, ponieważ nierozpoznanie niektórych uszkodzeń jak i brak odpowiedniego postępowania może skutkować powikłaniami w przyszłości - głównie w postaci rozwoju niestabilności stawu skokowego i tzw. nawykowego skręcania stawu skokowego, a ostatecznie może doprowadzić do przyspieszonych zmian zwyrodnieniowych lub martwicy kostno-chrzęstnej stawu skokowego.

Budowa ludzkiej stopy umożliwia pełnienie funkcji amortyzatora, dopasowanie kształtu do nierówności podłoża, a także zapewnienie napędu dzięki efektywnemu wybiciu z palucha. Zachowanie zdrowia stóp, w tym prawidłowo funkcjonujących sklepień, stanowi warunek sprawnego chodu i biegu. W trakcie każdego kroku łuki stopy obniżają się w optymalnym zakresie, a pięta nieznacznie pochyla się do środka. To pochylenie pięty do środka nazywane jest koślawością pięty i powinno być w trakcie chodu minimalne. Lekka koślawość pięty oraz obniżenie się łuków stopy pod obciążeniem masą ciała muszą zaistnieć, by stopa mogła pełnić rolę amortyzatora.

Płaskostopie polega na zbyt dużym w stosunku do normy obniżeniu sklepień stopy. Zaburza to zarówno funkcję amortyzującą jak i napędową stopy. Poza tym, płaskostopie może prowadzić do wtórnych przeciążeń mięśni i stawów oraz powodować ból. Negatywne skutki płaskostopia mogą być znacznie oddalone w czasie, dlatego warto mieć świadomość, jak wcześnie wykryć i leczyć płaskostopie.

Zespoły uciskowe nerwów wynikają z konfliktu nerwu z inną tkanką, np. zmianą zwyrodnieniowo-wytwórczą, przerośniętym brzuścem mięśnia, obrzękniętą tkanką pozostającą w stanie zapalnym, zbliznowaceniem czy guzkiem tkanek miękkich. Neuralgię cechują objawy o charakterze drętwienia, mrowienia lub dolegliwości bólowych w obszarze zaopatrywanym przez uciśnięty nerw. Do najczęstszych neuralgii w obrębie stawu skokowego i stopy należą: choroba Mortona, zespół kanału stępu, neuralgia Baxtera oraz przedni zespół kanału stępu. Metody leczenia zachowawczego obejmują: rehabilitację, noszenie wkładek ortopedycznych, podanie środka przeciwzapalnego lub przeprowadzenie blokady nerwu. W większości przypadków konieczne jest jednak podjęcie leczenia operacyjnego polegającego na chirurgicznym odbarczeniu nerwu lub usunięciu powstałego nerwiaka.

Mięsień brzuchaty, mięsień płaszczkowaty oraz mięsień podeszwowy tworzą mięsień trójgłowy łydki, który przechodzi w ścięgno Achillesa przyczepiające się do guza piętowego. Funkcją ścięgna Achillesa jest przenoszenie siły odbicia z mięśni łydki na stopę podczas chodu i biegu. Patologie ścięgna Achillesa najczęściej stanowią wynik nadmiernego przeciążania ścięgna lub podejmowania intensywnych treningów po długiej przerwie bez odpowiedniego przygotowania. Dochodzi wtedy do niekorzystnych zmian w strukturze ścięgna lub stanu zapalnego jego pochewki. Brak podjęcia odpowiedniego leczenia schorzeń ścięgna Achillesa może skutkować jego zerwaniem. Całkowite przerwanie ciągłości ścięgna leczone jest poprzez zszycie metodą małoinwazyjną lub na otwarto.

Mięśnie strzałkowe leżą po bocznej stronie podudzia, ich ścięgna biegną za kostką boczną i przyczepiają się do podstawy piątej kości śródstopia (mięsień strzałkowy krótki) lub do podstawy pierwszej kości śródstopia i kości klinowatej przyśrodkowej (mięsień strzałkowy długi). Mięśnie te są odpowiedzialne za ruch nawracania polegający na uniesieniu brzegu bocznego stopy. Funkcją mięśni strzałkowych w trakcie chodu jest dynamiczna stabilizacja stawu skokowego od strony bocznej. Ponadto, aktywność mięśnia strzałkowego długiego wywołuje docisk głowy pierwszej kości śródstopia do podłoża, stwarzając warunki dla poprawnego przetaczania stopy i odbicia z palucha. Na zaburzenie funkcji mięśni strzałkowych najbardziej narażone są osoby uprawiające sporty wymagające nagłej zmiany kierunku biegu oraz osoby z zaburzeniem osi tyłostopia i/lub z niestabilnością stawu skokowego. Do najczęściej spotykanych problemów należą: zwyrodnienie ścięgna (tendinoza), zapalenie ościęgna, rozwarstwienie lub całkowite zerwanie, a także zwichnięcie ścięgien mięśni strzałkowych.

Dodatkowe kości w stopie stanowią skutek powstawania dodatkowych jąder kostnienia w okresie rozwojowym. Mogą występować tylko w jednej lub w obu stopach. W większości przypadków kostki dodatkowe są przypadkowo rozpoznawane na zdjęciach rentgenowskich, a ich obecność pozostaje bezobjawowa. U niektórych osób dodatkowe kostki w stopie mogą jednak wywoływać dolegliwości bólowe związane z ich złamaniem i/lub podrażnieniem okolicznych tkanek miękkich. Najczęściej spotykanymi kostkami dodatkowymi stopy są: kość trójkątna (os trigonum), dodatkowa kość łódkowata, dodatkowa kość strzałkowa, kość Wesaliusza (os vesalianum) oraz dodatkowa kość podstrzałkowa. Niektóre kostki przebiegają w obrębie ścięgien mięśni i pełnią funkcje trzeszczek. W stanach pourazowych bardzo istotne jest rozróżnienie naturalnie występującej trzeszczki od zerwania ścięgna przebiegającego z oderwaniem fragmentu kostnego (złamania awulsyjnego). Pozostałe kostki dodatkowe leżące poza ścięgnami także mogą utrudniać właściwe rozpoznanie złamania ze względu na bliskie położenie względem kości, której fragment z reguły ulega przemieszczeniu. Dobry radiolog jest w stanie zróżnicować oba stany i postawić diagnozę wpływającą na wybór właściwego leczenia.