Bolący bark to najczęściej zgłaszany przez pacjentów problem w poradni chirurgii barku. Pacjenci najczęściej opisują go jako ból lokalizujący się m.in w tylnej części łopatki czy też 1/3 bliższej kości ramiennej w okolicach przyczepu dalszego ( „końca” ) mięśnia naramiennego. Charakterystyczne jest również nasilanie się dolegliwości przy codziennych czynnościach wykonywanych z ręką ponad głową czy też przy pracy fizycznej oraz promieniowanie bólu zarówno wzdłuż kończyny jak i do szyi. Niepokojącym objawem powinien być przede wszystkim ból nocny, wybudzający ze snu po przekręceniu się na chory bark.

Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego to stosunkowo najczęstszy uraz w obrębie stożka rotatorów. Mięsień nadgrzebieniowy odpowiedzialny jest za odwodzenie oraz rotację zewnętrzną stawu ramiennego. Mięsień ten uczestniczy ponadto w centralizacji głowy kości ramiennej w panewce łopatki. Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego objawia się bólem pod wyrostkiem barkowym łopatki na przedniej stronie szczytu barku. 

Staw ramienno-łopatkowy nazywany w skrócie stawem ramiennym dzięki specyficznej budowie anatomicznej jest stawem o największym zakresie ruchu w naszym organizmie, a przez to obarczony jest największym ryzykiem niestabilności. Niestabilność często potocznie nazywana jest „zwichnięciem barku” , „wypadnięciem barku”. Trzeba jednak pamiętać, że nie każda forma niestabilności objawia się pełnym zwichnięciem. 

Zespół trzaskającej łopatki (Snapping Scapula Syndrome, SSS) obejmuje patologie struktur kostnych i miękkich okolicy łopatki, które objawiają się bólem, słyszalnymi trzaskami lub uczuciem przeskakiwania łopatki. Objawy występują podczas wykonywania ruchów barkiem oraz unoszenia ramienia ponad głowę. Istotą schorzenia są zmiany strukturalne samej łopatki oraz mięśni leżących między łopatką a tylną ścianą klatki piersiowej w tzw. przestrzeni łopatkowo-żebrowej. Do patologii związanych z zespołem trzaskającej łopatki zalicza się również zapalenie okolicznych kaletek, których rolą jest ułatwienie ślizgu łopatki po tylnej ścianie klatki piersiowej.

Przyczyną schorzenia jest zaburzenie biomechaniki ruchu łopatki oraz przeciążenie tkanek wskutek częstego wykonywania czynności ponad głową. Diagnostyka polega głównie na badaniu czynnościowym kompleksu ramienno-barkowo-łopatkowego oraz analizie badań obrazowych. Leczenie lżejszych postaci trzaskającej łopatki obejmuje rehabilitację, której głównym zadaniem jest poprawa biomechaniki ruchu łopatki. Zmiany strukturalne powodujące konflikt tkanek oraz brak poprawy pomimo prób leczenia zachowawczego stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego. Zabieg może być przeprowadzony klasyczną metodą na otwarto jak i mniej inwazyjną metodą artroskopową.